بحران آرژانتینی 2001/2002

در بیشتر دهه 1990 ، آرژانتین از نظر رشد از سایر کشورهای دیگر در آمریکای لاتین بهتر عمل کرد. با این حال ، در اواخر دهه 1990 ، پول سخت ارز آرژانتین به دلار آمریکا ، سیاست های مالی طرفدار چرخه و وام های گسترده خارجی باعث شد کشور نتواند با تعدادی از شوک های اقتصادی مقابله کند. این سرانجام منجر به شیوع ارز شدید ، بدهی حاکم و بحران بانکی شد.

نویسنده: Iris van de Wiel (کارآموز)

نقطهی بدون بازگشت

30 نوامبر 2001 - در نتیجه افزایش نگرانی های آرژانتینی ها در مورد کاهش ارزش پزو و یخ زدگی سپرده ، نرخ بهره شبانه به شدت افزایش می یابد. علاوه بر این ، گسترش بین اوراق بهادار خزانه داری ایالات متحده و اوراق قرضه دولت آرژانتین به 5000 امتیاز پایه افزایش می یابد. یک اداره بانکی آغاز می شود.

اول دسامبر 2001 - به منظور جلوگیری از تجاوز به اداره بانک ، وزیر اقتصاد دومینگو کاوالو از یخ سپرده های بانکی خبر داد. فریزر سپرده ، که به طور گسترده ای به نام Corralito خوانده می شود ، ثابت می کند که برنامه تبدیل پذیری موجود ، که از سال 1991 پزو آرژانتین را به یک دلار به یک به یک همراه کرده بود ، غیرقابل تحمل است. پایه و اساس برنامه تبدیل ، امکان تبدیل رایگان پزو آرژانتین به دلار آمریکا ، بی معنی است ، زیرا دارندگان سپرده دیگر نمی توانند به پس انداز خود دسترسی پیدا کنند. این باعث ناآرامی در بین جمعیت آرژانتین می شود و مردم شروع به نشان دادن می کنند. یخ های مشابه تحمیل شده در دهه 1980 جمعیت را از وسایل محافظت از پس انداز خود در برابر تورم زیاد محروم کرده بود.

5 دسامبر 2001 - ناآرامی های اجتماعی پس از اعلام صندوق بین المللی پول ، حمایت خود را قطع می کند ، زیرا آرژانتین به طور مداوم نتواند شرایط مرتبط با برنامه نجات را که از سپتامبر 2001 وجود دارد ، برآورده کند. این بدان معنی است که آرژانتین دسترسی به خود را از دست می دهدآخرین منبع سرمایه خارجی. با مبلغ کل 22 میلیارد دلار در سال 2000 و 2001 ، پشتیبانی صندوق بین المللی پول از آرژانتین بزرگتر از حمایت از هر کشور دیگری در این زمان است. در اعتراضات و غارت های بعدی ، 24 نفر جان خود را از دست می دهند. هر دو رئیس جمهور د لا رایا و وزیر اقتصاد کاوالو به زودی پس از این وقایع استعفا می دهند.

23 دسامبر 2001 - رئیس جمهور رودریگز سع ، که به تازگی توسط کنگره آرژانتین انتخاب شده است ، پیش فرض 93 میلیارد دلار بدهی حاکمیت آرژانتین را اعلام کرد. رودریگز سعد باید چند روز بعد استعفا دهد و بدین ترتیب بی ثباتی سیاسی را حتی بیشتر افزایش می دهد. به همان اندازه که چهار رئیس جمهور مختلف در دسامبر 2001 سعی در حاکم بر آرژانتین خواهند داشت ، هیچکدام از آنها موفق به ماندن در سمت خود نمی شوند.

شکل 1: ذخایر و نرخ ارز منبع: بانک جهانی

اول ژانویه 2002 - کنگره آرژانتین ادواردو دوهالد را به عنوان رئیس جمهور جدید انتخاب می کند.

ششم ژانویه 2001 - اجرای قانون اضطراری عمومی و اصلاح رژیم نرخ ارز نشانگر پایان برنامه تبدیل است. در ابتدا ، پزو از 1 پزو در هر دلار به 1. 4 پزو در هر دلار کاهش می یابد. بعداً ، نرخ ارز کاملاً شناور خواهد شد ، که به پزو اجازه می دهد تا حتی بیشتر کاهش یابد (شکل 1 را ببینید).

شکل 2: منبع رشد تولید ناخالص داخلی: بانک جهانی

بعد

تأثیر اقتصادی و اجتماعی این بحران بسیار زیاد است. در حالی که رشد اقتصادی از سال 1998 در هر سال منفی بوده است ، اقتصاد در سال 2002 11 ٪ قراردادها را منعقد می کند. به طور مطلق ، تولید ناخالص داخلی سرانه در سال 2002 فقط کمی بیشتر از بیست سال قبل است (شکل 2 را ببینید). همراه با سقوط تولید ناخالص داخلی ، نرخ بیکاری از 14. 8 ٪ در سال 1998 افزایش می یابد ، به اوج 22. 5 ٪ در سال 2001 (شکل 3 را ببینید). در نتیجه وخیم تر شدن وضعیت اقتصادی ، نسبت آرژانتینی ها که در زیر خط فقر (ملی) زندگی می کنند به شدت از 25. 9 ٪ بالا در سال 1998 به 57. 5 ٪ در سال 2002 افزایش می یابد. تا حدودی به لطف استهلاک شدید پزو ، اقتصاد آرژانتیندر دوره 2002 شروع به بهبودی می کند.

هنگامی که صندوق بین المللی پول در دسامبر 2001 وام های جدید را متوقف کرد ، آرژانتین دسترسی خود را به امور مالی خارجی از دست می دهد. به منظور بازیابی مجدد دسترسی به بازارهای مالی بین المللی که در جریان این بحران از دست داده است ، دولت باید بدهی را که در آن پیش فرض شده است ، بازسازی کند. با این حال ، از آنجا که آرژانتین مازاد بزرگی را در حساب های مالی و جاری پس از پیش فرض و کاهش ارزش بزرگ پزو ارسال می کند ، دسترسی به امور مالی خارجی کمتر فوری شده است. آرژانتین یک رویکرد سخت در برابر طلبکاران اتخاذ می کند ، که منجر به مذاکرات طولانی می شود. تا سال 2010 ، 92 ٪ از بدهی های پیش فرض آرژانتین بازسازی شده است. با این حال ، دادخواست مداوم توسط طلبکاران Holdout می تواند در آینده نزدیک به پیش فرض جدید آرژانتینی منجر شود.

تاریخ اقتصادی

در آغاز قرن بیستم ، آرژانتین یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان بود. سرانه تولید ناخالص داخلی آن از تولید ناخالص داخلی سرانه کشورهای اروپایی مانند فرانسه و آلمان فراتر رفت. با این حال ، پس از جنگ جهانی اول ، آرژانتین وارد مرحله رشد اقتصادی آهسته شد. این کشور به دلیل یک شبکه سیاسی در حال انجام ، از سیاست های بد رنج می برد و به دلیل تجارت نامطلوب تجارت شد. وقوع بحران نفت در دهه 1970 آغاز دوره طولانی رکود اقتصادی بود که به بحران شدید بدهی آمریکای لاتین در دهه 1980 رسید. از آنجا که هزینه های دولت نمی تواند با وام و وام های بازارهای مالی مطابقت داشته باشد ، مقامات به تورم برای تأمین مالی کسری در حال افزایش وابسته شدند. افزایش شدید تورم نتیجه بود.

شکل 3: تورم و بیکاری منبع: صندوق بین المللی پول

1989 - 1997

نبرد با تورم

هنگامی که تورم در سال 1989 به نرخ سالانه شدید 3،080 ٪ رسید ، حمایت سیاسی برای مقابله با یک بار و برای همیشه با تورم بالا افزایش یافت. کارلوس منم در همان سال رئیس جمهور جدید آرژانتین شد و مجموعه ای از اصلاحات اقتصادی رادیکال را معرفی کرد.

اول ، برنامه هایی برای تثبیت اقتصادی و آزادسازی مطابق با اجماع واشنگتن اتخاذ شد. از جمله موارد دیگر ، اصلاحات شامل خصوصی سازی شرکتهای متعلق به دولت ، مقررات زدایی اقتصاد ، موانع تجاری پایین و اصلاحات دولتی بود. با اجرای اصلاحات ، آرژانتین به ویژه از صندوق بین المللی پول ، ستایش بزرگی را کسب کرد. همچنین در وال استریت ، آرژانتین به یکی از محبوب ترین بازارهای نوظهور تبدیل شده بود. این کشور توانست به دلار آمریکا نسبتاً ارزان وام بگیرد و بزرگترین صادرکننده بدهی بازارهای نوظهور در اواخر دهه نود شد. این امر باعث شد کشور به طور فزاینده ای به سرمایه خارجی وابسته باشد.

دوم ، یک برنامه موفقیت آمیز برای مقابله با بیش از حد خونریزی اجرا شد. برنامه تبدیل سال 1991 ، که پزو آرژانتین را یک به یک به دلار آمریکا ثابت کرد ، پایه و اساس تثبیت نرخ مبادله (موقت) را ایجاد کرد. در هیئت ارز ، آرژانتینی ها اکنون می توانند پزوهای خود را به دلار تبدیل کنند. از آن به بعد ، سپرده های بانکی و وام های دلار گسترده شد. سرانجام ، سیاست های گسترده مالی باید اقتصاد را تحریک کرده و به بازگرداندن رشد اقتصادی کمک کند.

پس از اجرای این اصلاحات ، اقتصاد آرژانتین بین سالهای 1991 تا 1997 وارد دوره رشد اقتصادی شد. فقط در سال 1995 رشد تولید منفی بود ، به دلیل بحران به اصطلاح تکیلا در مکزیک. بازگشت سریع رشد اقتصادی بالا در سال 1996 نشان داد که اقتصاد آرژانتین به اندازه کافی قوی برای مقابله با شوک های خارجی است. این امر اعتماد به نفس در سیاست های اجرا شده ، از جمله برنامه تبدیل را تقویت می کند.

1998 - 2001

از دست دادن رقابت

شیوع بحران های ارزی در آسیا ، روسیه و برزیل هزینه های استقراض را برای بازارهای نوظهور از جمله آرژانتین افزایش می دهد. علاوه بر این ، تغییر اساسی در سیاست نرخ ارز برزیل تأثیر زیادی در اقتصاد آرژانتین داشت ، زیرا برزیل یکی از شرکای اصلی تجارت این کشور بود.

در سال 1998 ، برزیل به غده خود به دلار آمریکا پایان داد ، که منجر به استهلاک شدید از واقعیت شد. این به اقتصاد برزیل کمک کرد تا بهبود یابد ، اما تأثیر زیادی بر اقتصاد آرژانتین گذاشت ، زیرا باعث کاهش رقابت بسیاری از تولید کنندگان آرژانتین شد. در همین حال ، قیمت محصولات صادرات کشاورزی آرژانتین کاهش یافت. همه اینها منجر به کاهش شدید صادرات شد. در نتیجه ، کسری حساب فعلی آرژانتین افزایش یافت و کشور در پاییز سال 1998 به رکود رفت.

آرژانتین PEG خود را حفظ کرد ، اما این امر نتوانسته است به مشکلات رو به رشد اقتصادی پاسخ دهد ، زیرا نمی تواند سیاست پولی یا نرخ ارز را اعمال کند. در حقیقت ، همانطور که دلار آمریکا در 15 سال از آن قدردانی و به بالاترین سطح خود رسید ، گیره ارز حتی بیشتر از یک تنگه بود. علاوه بر این ، این واقعیت که PEG نرخ ارز با قیمت اسمی و انعطاف پذیری دستمزد پشتیبانی نمی شود ، باعث کاهش بیشتر وسایل آرژانتین برای مقابله با ارزش ارز و کاهش اعتبار رژیم نرخ ارز ثابت می شود.

از آنجا که سرمایه گذاران خارجی اعتماد به نفس خود را نسبت به اقتصاد آرژانتین از دست دادند ، این کشور با افزایش شدید هزینه های استقراض روبرو شد. به این ترتیب ، این کشور در ژوئیه 2001 دسترسی خود را به بازارهای بین المللی مالی کاملاً از دست داده بود.

سوء مدیریت مالی

سیاست های مالی آرژانتین نیز در این بحران نقش داشته است. برای کشورهایی که رژیم نرخ ارز ثابت دارند (به ویژه) ، پیروی از سیاست های مالی ضد چرخه مهم است. با این حال ، در سیاست مالی آرژانتین در دوره رونق طرفدار چرخه بود. رئیس جمهور د لا رایا ، که در سال 1999 جانشین MENEM شد ، می خواست با کسری بودجه حاصل از 2. 5 ٪ از تولید ناخالص داخلی مقابله کند و علاوه بر این قول داد که شروع به مبارزه با فساد ماندگار کند. به گفته د لا رایا ، کاهش کسری باعث اعتماد به نفس در امور مالی دولت ، کاهش نرخ بهره و از این طریق رشد اقتصادی می شود. با این حال ، تأثیر سیاست De La Rúa برعکس بود ، زیرا افزایش تحمیل شده در نرخ مالیات فقط باعث کاهش تقاضای داخلی می شود ، فساد را تشویق می کند و منجر به کاهش لازم کسری مالی نمی شود. علاوه بر این ، به نظر می رسد اجرای اقدامات ریاضتی در سطح منطقه ای دشوار است ، زیرا دولت مرکزی قادر به کنترل هزینه های محلی نبود. آنچه در پی آن افزایش ترس برای کاهش ارزش بود ، که در نهایت منجر به اجرای Corralito در دسامبر 2001 شد.

تأثیر بر بخش بانکی

در سال 1998 ، بخش بانکی آرژانتین پس از سنگاپور ، در رتبه دوم ، در رتبه بندی شتر برای تنظیم سیستم بانکی ، که توسط بانک جهانی تهیه شده بود ، رتبه دوم را کسب کرد (پری و سروان ، 2003). انقباض اقتصاد ، که در آن سال آغاز شد ، با این وجود منجر به افزایش وام های غیر عملکردی شد. اصلاحات اقتصادی در ژانویه 2002 ، از جمله رها کردن برنامه تبدیل ، تأمین هزینه سپرده های بانکی و وام با دو نرخ ارز مختلف و یخ زدگی جوایز برای شرکت های ابزار ، باعث ایجاد موجی از پیش فرض ها و مشکلات نقدینگی در شرکت های آرژانتین شد. نرخ پیش فرض صادرکنندگان دارای رتبه حتی 60 ٪ بود. موقعیت محکم ظاهری بخش بانکی آرژانتین نمی تواند مانع از این بخش از جمله بانک های داخلی و خارجی شود که تحت تأثیر این رویدادها قرار گرفته است. در میان دیگران ، بزرگترین بانک بخش خصوصی آرژانتین ، بانکو گالیسیا و چندین بانک خارجی مانند بانک های آمریکایی بانک های آمریکا ، سیتی گروپ ، Fleetboston و J. P. Morgan Chase & Co متحمل خسارات سنگین شدند. این تلفات در درجه اول ناشی از:

1. ورشکستگی بسیاری از بدهکاران بانکها ؛
2. PESOFICATION ، که سپرده های دلار را با نرخ 1. 40 پزو به ازای هر دلار به پزو تبدیل می کند و فقط با 1 پزو در هر دلار وام می گیرد.
3. پیش فرض Sovereign 93 میلیارد دلار از 23 دسامبر ، 2001.

نتایجی که اظهار شده

بحران اقتصادی آرژانتین در اثر تلاقی نامطلوب چندین رویداد اقتصادی ایجاد شده است: یک گیره ارزی سخت ، ارزش افزوده ارز ، سفت و سخت اقتصادی ، سیاست نامناسب مالی ، شوک های خارجی ، وام های ارز خارجی در مقیاس بزرگ و به دنبال آن توقف ناگهانی در جریان سرمایه و تحمل پشتیبانی از صندوق بین المللی پولدر دوره بحران نقش مهمی داشت. این ، همراه با آشفتگی سیاسی و اجتماعی که همراه با وقایع بود ، بحران آرژانتینی را به یکی از شدیدترین بحران های در حال ظهور بازار در تاریخ تبدیل کرد. از آنجا که رشد اقتصادی جهانی در اوایل دهه 2000 قوی بود و تولید کنندگان آرژانتینی از استهلاک شدید ارز بهره مند شدند ، اقتصاد آرژانتین توانست به سرعت بهبود یابد. بنابراین اصلاحات عمیق اجرا نشده است.

منابع

Blustein ، P. (2005) ، ‘و پول همچنان در حال چرخش (و خارج) است: وال استریت ، صندوق بین المللی پول و ورشکستگی آرژانتین"

فلدشتاین ، م. (2002) ، "سقوط آرژانتین: درس از آخرین بحران مالی" ، امور خارجه ، 81: 2

Ozdemir ، Y. (2007) ، ‘سیاست تثبیت قیمت: تجزیه و تحلیل مقایسه ای آرژانتین ، برزیل ، اسرائیل ، مکزیک و ترکیه ، پیتسبورگ: دانشگاه پیتسبورگ

پری ، G. و Sérven ، L. (2003) ، ‘آناتومی یک بحران متعدد: چرا آرژانتین خاص بود و چه چیزی را می توانیم از آن بیاموزیم؟" ، واشنگتن: بانک جهانی

Saxton ، J. (2003) ، "بحران اقتصادی آرژانتین: علل و درمان" ، کمیته اقتصادی مشترک ، واشنگتن: کنگره ایالات متحده